Mój pierwszy wiersz w życiu, napisany w 4 klasie podstawówki na potrzeby lekcji, taki na odwal. Jednak niektórym się podobał. Więc zamieszczam dla pokoleń xD:

Ah, nie wiem, co mam tu napisać,
Strasznie trudno jest swoje wszystkie myśli spisać.
Lecz myślę, że sobie dam radę,
Napiszę wspaniałe myśli na poradę.

Może zacznę od miłości,
Uczucia, które wypełnia ciało aż do kości.
To uczucie pełni szczęścia,
Ale zależy od podejścia.

Miłość zaczyna się od przyjaźni,
jest zaburzeniem ludzkiej jaźni.
Zmienia sens naszego życia,
Lecz jest czymś wartym do przeżycia.

Często jest źródłem inspiracji,
Dla mnie ma zapach akacji.
Niektórzy mówią, że symbolem jej jest róża,
Lecz ona pasuje raczej do podwórza.

Człowiek zakochany - człowiek szczęśliwy.
Dla lubego jest miły, życzliwy.
Atrybut miłości to serce,
I złożone razem ręce.

Teraz zastanówmy się nad przyjaźnią,
Uczuciem także powiązanym z jaźnią.
Każdy powinien mieć swojego przyjaciela,
Wtedy nie będzie żadna nudna niedziela.

Lecz czy przyjaźń jest obupłciowa?
Czy wtedy nie stanie się uczuciowa?
Czy nie zamieni się w miłość piękną,
Chodź zapewne niechętną?

Ja uważam, że to możliwe,
Choć niektórzy myślą, że to nieprawdziwe.
W tej myśli się mylą,
Przed nimi chętnie pokłony chylą.

Ludzie tacy są szczęśliwi,
kłótliwi, bojaźliwi, kochliwi.
Lecz na tym kończę swój wiersz,
Zmykam poczytać, cześć!


Wiem wiem, rymy są banalne. Czasami te same. Ale nie chciałam zmieniać, oto przeczytaliście mój pierwszy wiersz!